در روايات آمده است: مهدى(ع)پس از غيبتى طولانى، همزمان با طلوع ستاره اى سرخ و ويرانى رى و خسف زوراء ظهور مى كند. ستاره اى از مشرق طلوع مى كندكه دنباله درخشانى دارد

طلوع ستاره اى دنباله دار، ملت عرب را به وحشت مى اندازد وآن ستاره اى است كه در طرف مشرق ظاهر مى شود و همانند ماه مى درخشد. سپس دنباله اش برمى گردد و نزديك مى شودكه در سرش به يكديگر برسد

پر واضح است كه ترس و وحشت عرب از ستاره نيست، بلكه از حوادث جانكاهى است كه همزمان با طلوع ستاره روى مى دهد. رسول اكرم (ص)مى فرمايد: هنگامى كه پل در بغداد زده شد و ستاره هاى دنباله دار از مشرق طلوع كرد، دركنارآن پل گروه گروه كشته مى شوند.

 در كتاب روزگار رهايي آمده است: احتمال مى رود كه پيامبر (ص)با تعبير ستاره دنباله دار، هواپيماهاى جنگى را اراده كندكه به دنبال خود دود غليظى به جاى مى گذارند و شايد منظور همان ستاره دنباله دار باشد كه در احاديث فراوانى ازآن بحث شده است و خود، نشانه نزديك شدن ظهور حضرت بقية الله (ع)است.