الهی شکر

+ نوشته شده در سه شنبه ۱ بهمن ۱۳۹۲ ساعت 8:38 توسط مدیر خانه قرآن فوزالعظیم |

فضیلت و معجزات ذکر یونسیه

^{اگر غم و غصه ای داری که دلت را آشوب کرده و دائم فکرت را مشغول می کند اصلاً}^{نگران نباش}

^{امام صادق(علیه‌السلام) فرمودند.}

^{در شگفتم از کسی که اندوهی به او دست دهد و غمی به او روی آورد و به این آیه}

^{ی کریمه پناه نبرد.}

^{«ذکر یونسیه»؛ این ذکر شریف که قسمتی از آیه ی 8۷ سوره ی مبارکه ی انبیا است}

^{که حضرت یونس(علیه‌السلام) (ذوالنون) با این ذکر از غم نجات یافت و پس از آن هر}

^{مؤمنی با گفتن آن از غم نجات می یابد که می فرماید:}

^{«لَّا إِلَهَ إِلَّا أَنتَ سُبْحَانَكَ إِنِّی كُنتُ مِنَ الظَّالِمِینَ»}

^{« معبودى جز تو نيست تو از هر عيب و نقصى منزّهى ، همانا من از ستمكارانم »}

^{از آقای مرحوم حداد سؤال کردم: چرا ذکر یونسیه تا کلمه «کنت من الظالمین » است و تا آخر آیه ادامه ندارد؟ وی در جواب فرمود: «این قسمت از آیه وظیفه عبد است که به ظلم بر نفس خویش اعتراف کند، بقیه اش که نجات مؤمن از هم و غم است به خداوند مربوط می شود.}

^{ادامه ی آیه می فرماید:}

^{«فَاسْتَجَبْنَا لَهُ وَنَجَّیْنَاهُ مِنَ الْغَمِّ وَكَذَلِكَ نُنجِی الْمُؤْمِنِینَ»}

«پس ندايش را اجابت كرديم و از اندوه نجاتش داديم ؛ و اين‏گونه مؤمنان را نجات مى‏دهيم »

+ نوشته شده در شنبه ۱۸ آبان ۱۳۹۲ ساعت 11:15 توسط مدیر خانه قرآن فوزالعظیم |

+ نوشته شده در سه شنبه ۷ آبان ۱۳۹۲ ساعت 14:2 توسط مدیر خانه قرآن فوزالعظیم |

پرسشی که همه را از پاسخ دادن درمانده کرد

قاضی عبد الجبار معتزلی یکی از علمای بزرگ و طراز اول اهل سنت و معاصر با مرحوم شیخ مفید (رحمة الله علیه) بود . وی در بغداد کرسی تدریس داشت و شاگردان زیادی پای درس او می نشستند ، روزی قاضی عبدالجبّار در مجلس درس خود نشسته بود و شاگردانش نیز در مجلس درس وی حاضر بودند ، که ناگهان شیخ مفید‌ نیز به آن مجلس وارد شد و دم در نشست، قاضی که تا آن روز شیخ مفید را ندیده بود، ولی وصفش را شنیده بود، ابتدا شیخ را نشناخت و لذا درس خود را آغاز کرد .

شیخ مفید که از رفتن و حضور در آن درس هدف خاصی را دنبال می کرد ، پس از لحظه‌ای، به قاضی رو کرد و گفت: «آیا اجازه می‌دهی، در حضور این دانشمندان، سؤالی از شما ‌کنم؟»

قاضی جواب داد : بپرس...

شیخ مفید گفت : این حدیثی که شیعیان روایت می‌‌کنند که پیامبر‌ ( صلّی‌ اللّه علیه و آله ) در صحرای غدیر، درباره علی‌ ( علیه السّلام ) فرمود:
«مَنْ کُنْتُ مَوْلاهُ فَعَلِیٌّ مَوْلاهُ: هر کس که من مولای اویم، پس علی‌ مولای اوست»
آیا این حدیث صحیح است و یا این‌ که شیعه آن را به دروغ ساخته است؟

لطفا به ادامه مطلب مراجعه فرمایید..

چرا یک آیه در سوره کافرون دو بار تکرار شده است؟

نوشته‌های پیشین

آرشیو موضوعی

پیوندها